Flanerowanie to bezinteresowne przechadzanie się (flaner dziś)

Uprawiam mądre spacerowanie. Robię to z wielu powodów. Jestem ciekawy świata. Lubię wiedzieć, gdzie jestem i co tam się dzieje. Flanerowanie to bezinteresowne przechadzanie się po swoim mieście lub nowej destynacji, zaglądanie tam, gdzie nie zaglądają turyści, a także spokojne obserwowanie miejsc nieoczywistych (a także banalnych).

Jako flaner karmię się przede wszystkim pogodą (bo mam cztery pory roku), architekturą i mozaiką ludzkich twarzy.

Wałęsanie się na luzie może być także czasem na spokojną kawę w kawiarni, obiad w nowym miejscu lub zatrzymanie się w parku, by poczytać. Dodatkowo można flanerować pięknie komunikacją miejską. Miasto wygląda inaczej z perspektywy ulicy i chodnika.

Ostatecznie przyznam się, moje flanerowanie nie do końca jest bezinteresowne. Uzyskaną korzyścią jest odnajdywanie nowych sensów i przechadzanie się śladami ważnych postaci i wydarzeń z przeszłości.

Jestem także flanerem, aby mieć przestrzeń do odpoczynku i poprawy dobrostanu (ciała i umysłu). A trzeba przyznać, że dobre flanerowanie to często 5-10 kilometrów spaceru.

Włóczcie się. Snujcie się. Dryfujcie. Gdy zwolnimy tempo i pozwolimy sobie na dryfowanie, pojawia się bardzo przyjemne uczucie wyższości i panowania nad własnym przeznaczeniem*.

*Hodgkinson podobno przesadza z tą kulturą leniuchowania, ale cytat jest dobry…