Musisz posłuchać tej rozmowy. Jak dobrze rozwijać swoje życie i karierę, zadając sobie dobre pytania…. Rozmowa z mentorem i coachem.

JEST Z NAMI DZISIAJ JOANNA ANDRYSZCZAK, MENTOR, TRENER I COACH. DZIEŃ DOBRY.

• Ludzie potykają się o kamienie, a nie o góry.

• Drogi PR-owcu, jeśli o siebie nie zadbasz, to ta firma nie będzie dobrze komunikowana.

• 70% naszego życia polega na wikłaniu się w dramacie i analizie pt. „No to jak ja mam to zrobić?”

Zajmujesz tym, że zadajesz trafne pytania, prowadzisz procesy wzrostu z liderami, z menadżerami.

Ja lubię siebie przedstawiać tak, że spotykam ludzi ze sobą i ze sobą nawzajem.

I to tak… No coś nam powiedziała.

A jak przychodzi do tego miejsca, w którym ja spotykam człowieka ze sobą, jeżeli siadam naprzeciwko niego w sesji i robię do niego lustro do problemu, z którym przychodzi, to ubóstwiam po prostu tę magię, ubóstwiam tę pracę, która się tam wydarza.

Więc tak spotykam ludzi ze sobą i ze sobą nawzajem.

Ale jakie wyzwania mają ci ludzie, którzy przychodzą na takie spotkanie?

Różnie. Czasami im się nie chce. Czasami im się chce za bardzo. Czasami komuś się chce bardziej niż im.

Albo czasami komuś się nie chce bardziej niż im i przychodzą i mówią „Asia, pomóż mi, żeby ludzie przestali do mnie przychodzić”.

Albo „za dużo mam ruchu w gabinecie”. Albo „ciągle mamy opóźnienia na projektach”.

Jak sobie poradzić z rzeczami, które są dla nas…

Aleksander Kumor, mój ulubiony polski filozof, powiedział „ludzie potykają się o kamienie, a nie o góry”.

I ja bardzo lubię to powiedzenie i wiecznie je powtarzam. I ludzie przychodzą do mnie z takimi kamyczkami, które utknęły im w bucie i nie wiedzą, jak je sobie z tego buta wyjąć.

Albo nawet czasami upierają się, że będą szli z tym kamieniem w bucie i tak brną, brną, brną.

Pojawia się rana, potem ropa, potem trzeba to łyżeczkować. Ale tak, w takich rzeczach pomagam.

Łukasz trafnie powiedział, że w roli coacha istotą są pytania.

Absolutnie tak. Moje życie jest usłane pytaniami, na które wiecznie szukamy odpowiedzi.

Czy mogłabyś podać przykład jakiegoś takiego pytania?

Czy to za każdym razem są inne pytania, są jakoś indywidualnie sprecyzowane?

Na lustrze mam zapisane pytanie.

„Świadkiem jakiego cudu jesteś teraz?”

To jest pytanie, z którym budzę się codziennie rano. To jest jedno z takich pytań, z którym ja sama dla siebie się budzę i sama ze sobą o nim rozmawiam.

Natomiast pytanie jest zawsze dostosowane do osoby, dostosowane do kontekstu. I oczywiście niektóre pytania się powtarzają, bo część z nas ma podobne problemy, część z nas ma podobne konteksty.

Natomiast w komunikacji, którą jest również zadawanie pytania, nie chodzi tylko o samo zadanie pytania.

Chodzi również o ton głosu, chodzi o pauzę, chodzi o to, czy ono będzie z uśmiechem, czy ono będzie na smutno.

Czy ono będzie z życzliwością do człowieka, czy z wyzwaniem zadane.

Więc tutaj tak naprawdę ja nie pracuję tylko samym tekstem pytania, czyli sześcioma czy siedmioma wyrazami, ale tym, kim jestem w relacji z tym drugim człowiekiem, a tak naprawdę najbardziej jestem odbiciem tego, co on powinien, powinien, powinna.

Co fajnie by było, gdyby sobie zobaczyła w tym momencie. Ja wychodzę z założenia, jestem w takiej szkoły coachingowej, w której ludzie znają odpowiedzi na swoje pytania i mają już je w środku, tylko są przykryte jakąś warstwą przekonań, nieporozumień, może coś jest tam nie do końca jasne, ale jeśli człowiek usiądzie przed lustrem i zobaczy siebie, usłyszy pytanie, to ta odpowiedź zawsze się znajdzie.

Ja kiedyś usłyszałam taką trafną diagnozę, że ty już wiesz, ktoś mi kiedyś powiedział, ale przecież ty już dobrze wiesz.

POSŁUCHAJ CAŁEJ ROZMOWY:

LINKI:

YouTube https://youtu.be/BGHjk-Sm2ck?si=sTCZHy4yb-8S4QPu

Spotify https://open.spotify.com/episode/0pDqXzoqtidYDWCR0gmthM?si=2…