W tym cyklu będę przedstawiał wybrane fragmenty wypowiedzi i pism dotyczące duchowego aspektu pracy. Poznaj Josemaríe Escrivá.Spotkasz się z takimi autorami jak:
– św. Josemaría Escrivá de Balaguer
– Jan Paweł II
– Prymas Wyszyński
Oraz współczesnymi autorami z takich dziedzin jak psychologia, socjologia, dobrostan (wellbing) i trenerzy/coachowie.
Dobre lektury!
Ps. Jak masz propozycje nowych tekstów lub autorów, napisz do mnie lub zostaw komentarz.
Josemaría Escrivá de Balaguer
PRACA JAKO POWOŁANIE
Praca jest pierwotnym powołaniem człowieka, jest błogosławieństwem Bożym, i żałośnie mylą się ci, którzy uważają ją za karę. Bóg, najlepszy z ojców, umieścił pierwszego człowieka w raju, ut operaretur — aby pracował. (Bruzda, 482)
To, co ciebie dziwi, mnie wydaje się zupełnie logiczne. — Że Bóg wyszukał cię właśnie w twoim zawodzie? Tak samo przecież wyszukał pierwszych: Piotra, Andrzeja, Jakuba i Jana przy sieciach, i Mateusza, siedzącego w komorze celnej…Zaś Pawła — czy to cię nie zdumiewa? — w jego gorliwym dążeniu do zdławienia chrześcijaństwa w zarodku. (Droga, 799)
Dla Boga żadne zajęcie samo z siebie nie jest ani wielkie, ani małe. Wszystkim nadaje wartość dopiero Miłość, z jaką się je wykonuje. (Bruzda, 487)
DBAŁOŚĆ O SZCZEGÓŁY
Przez zaniedbywanie szczegółów można pogodzić ze sobą pracę bez wytchnienia i życie jak skończony leń. (Bruzda, 494)
Nalegam: w prostocie swojej zwyczajnej pracy, w monotonnych szczegółach każdego dnia powinieneś odkrywać tajemnicę wielkości i nowości, która dla tak wielu jest ukryta: Miłość. (Bruzda, 489)
Wytrwaj w dokładnym wypełnianiu obowiązków chwili obecnej. — Ta praca — skromna, monotonna, niewielka — jest modlitwą wyrażoną w czynach, które przysposabiają cię do przyjęcia łaski innej pracy — wielkiej, rozległej i głębokiej — o której marzysz. (Droga, 825)
PRACA A WPŁYW NA ŚWIAT
Wiele rzeczywistości materialnych, technicznych, gospodarczych, społecznych, politycznych, kulturalnych — pozostawionych samym sobie albo oddanych w ręce ludzi, którym brakuje światła naszej wiary — zmienia się w poważne przeszkody dla życia nadprzyrodzonego. Stają się jakby terenem zamkniętym i wrogim Kościołowi. Ty jako chrześcijanin — badacz, pisarz, naukowiec, polityk, robotnik… — masz obowiązek uświęcania tych rzeczywistości. Pamiętaj, że cały wszechświat — pisze Apostoł — jęczy w bólach rodzenia, oczekując wyzwolenia dzieci Bożych. (Bruzda, 311)
Ważne, żebyś się trudził, żebyś przykładał się do pracy… Powinieneś jednak postawić swoją pracę zawodową na właściwym miejscu: jest ona wyłącznie środkiem do osiągnięcia celu, nigdy nie można jej traktować — przenigdy — jako czegoś najważniejszego. Ileż różnych przejawów “pracoholizmu” utrudnia zjednoczenie z Bogiem! (Bruzda, 502)
PORZĄDEK, PRACOHOLIZM I EGOZIM
Działasz bez wytchnienia. Alenie zachowujesz porządku i dlatego brak ci skuteczności. — Przypominasz mi to, co przy pewnej okazji usłyszałem z bardzo wiarygodnego źródła. Chciałem pochwalić przed przełożonym jednego z jego podwładnych i powiedziałem: Ileż on pracuje! — Na co odpowiedziano mi: Powinien Ojciec raczej powiedzieć “jak bardzo się krząta! ”. — Działasz bez wytchnienia, ale bezowocnie… Jak bardzo się krzątasz! (Bruzda, 506)
Trzeba się uczyć… Ale to nie wystarczy. Jaki będzie pożytek z tego, kto zabija się, żeby zaspokoić swój egoizm, albo kto ma na celu tylko zapewnienie sobie spokoju za parę lat? Trzeba się uczyć…, żeby pozyskać świat i zdobyć go dla Boga. A zatem wznieśmy nasze wysiłki na wyższy poziom, starając się wykonywaną pracę przemienić w spotkanie z Panem, aby służyła ona jako fundament dla tych, którzy pójdą naszą drogą… — W ten sposób nauka stanie się modlitwą. (Bruzda, 526)
Zobacz także:
Praca i duchowość cz. 1 – Jan Paweł II
Praca i duchowość cz. 2 – Stefan Kardynał Wyszyński
Fot z OpusDei.es/Flickr
